23. جمعه

دیروز از صبح کلی کار تلفنی داشتم که خدارو شکر تنبلی رو گذاشتم کنار و همه شونو انجام دادم.. آخ آخ نه دروغ نگم، یه وقت آرایشگاه واسه دوستم باید اوکی کنم! و به یه دوستم باید زنگ بزنم ببینم اینی که جدیداً نامزد کرده، نامزدش کیه و کلی فضولی و اینا :))

ولی خوب با این حال 3-4 تا تلفن زدم و کلی خیالم راحت شد.. نمیدونم چرا انقدر از تلفن زدن بدم میاد :| هرموقع باید به کسی زنگ بزنم هی تنبلی میکنم و چند روزی عقب میندازمش. مثلاً زنگ نزدن به مادرشوهر به خاطر همین تنبلی همیشه برام دردسر ساز میشه ولی خوب دست خودم نیس، حسّش نمیاد :پی

دیروز عصر هم رفتم دوستمو دیدم.. کارت دعوت عروسیمو بهش دادم و یه ذره حرف زدیم و ابراز احساسات کردیم.. کلی غیبت کردیم!!! و کلی هم نصیحت شنیدم از دوستم، چون تجربه داره.. رفتیم بشینیم آب میوه بخوریم و صحبت کنیم، این دوست من یه ذره خیلی بال بال میزنه موقع حرف زدن!  در راستای یکی از همین بال بال زدنا، با پشت دست چنان کوبید تو لیوان من، و لیوان چنان چپه شد رو مانتو و شلوار من که قابل توصیف نیست.. جالب بود که من اصلاً عین خیالم نبود و انگار نه انگار اتفاقی افتاده :)) بعدش رفتیم دستشویی و شروع کردیم به شستن مانتوی من و پاک کردن اون همه پالپ پرتقال از رو لباسم.. چه قدر خندیدیم.. چه قدر خلیم :))

من اولین بارم بود با مترو روز جمعه میرفتم صادقیه. کلاً من از شرق و غرب تهران وحشت دارم. بعد از خداحافظی از دوستم، پیاده تا ایستگاه مترو میرفتم و همه اش گارد گرفته بودم و فنون دفاع شخصی رو تو ذهنم مرور میکردم.. تا اینکه سالم رسیدم به مترو و سوار متروی خلوت دلگیر شدم و رسیدم به محله ی دوست داشتنی خودمون!! و کسی نتونس نقشه ی شومشو عملی کنه

ولی واقعاً نیاز به ملاقات یه دوست داشتم.. کلی احساس خوشحالی و اینا دارم الان.. کلی دلم باز شد اصلاً :)

 راستی روز جهانیمون هم مبارک.. امیدوارم هرروز قدرمون بیشتر از قبل دونسته بشه