85. هدف

بعد از صبر چند ماهه برای ثبت نام طرح و مواجه شدن با اینکه هیچ درخواست نیرویی  برای مهندسی پزشکی  انجام نشده، آرزوهام رو نقش بر آب دیدم! تصور کردن خودم تو بیمارستان در حال انجام طرح و بلند بلند فریاد زدن آرزوم به کائنات هیچ فایده ای نداشت. غمگینم :( تو این وضعیت چرا از ساعت 6 باید هوا تاریک بشه؟ نه چرا؟!!

حالا هدف جدید دارم. هدفی که به خاطر طرح گذاشته بودمش کنار و الکی الکی چند ماهم رو از دست دادم :| هدف بعدی کارشناسی ارشده!! یه خورده تصمیم گیریم طولانی شده، عوضش دارم برنامه ریزی می کنم. امروز دیگه رسماً نشستم پای محاسبه ساعت مطالعه و نوشتن یه برنامه درسی شبیه برنامه های درسی دوران مدرسه، با این تفاوت که جمعه ها از روزهای دیگه پرکارترم! متاسفانه کلاس خوبی اینجا سر اغ ندارم. از یکی از استادا راهنمایی خواستم، اونم فعلا فقط پرسیده تبریزی یا نه :| که البته تو متنم جواب سوالش مشخص بود اما خوب به هرحال جوابش رو دادم و فعلاً منتظر جوابم. یا کلاس معرفی کنه، یا کتاب. البته پردیس خودگردان دانشگاه تبریز ارشد مهندسی پزشکی برمیداره، با هزینه 14 میلیونی!! اما سعی میکنم امسال رو بخونم، اگه نه با تقلب و خرج کردن مدرک میگیرم :)) حمایت آقای شوهر در این زمینه خیلی خوشحالم کرد!  تصمیم داریم تو چند روز آینده ماشین بخریم، و علی پیشنهاد داد به جای ماشین برو دانشگاه. اما من خواستم خودم رو محک بزنم. خدا رو چه دیدی،  شاید این بار کائنات صدام رو شنید و رتبه برتر کنکور برق شدم

همچنان منم و خودم و تنهاییام. خیلی ها وقتی من رو میبینن شروع میکنن به گلگی که چرا پیش ما نمیای. جواب من اینه که در مقابل همین چندباری هم که من اومدم یک بار هم شما پیش من بیاین. اما میبینم  که تعارف ها نوک زبونی هستن. عیبی نداره من از اول به تنهایی عادت داشتم. بدون فامیل و تو شهر غریب بزرگ شدم، دوستای مدرسه همه دنبال بچه خوشگلا و بچه پولدارا بودن، بهترین دوستای دانشگاهمم که کیلومترها ازم فاصله دارن. حالا بین این همه فامیل، دور از پدر و مادر و خواهر، باز تنهام. خودم هستم  و خودم.

خدایا میشه بهم اعتماد به نفس و اراده بدی؟؟ ممنون :)