36. خلاصه یک ماه گذشته + سفرنامه حج عمره (1)

سلامٌ علیکم

حااااال شما؟ حااااال این وبلاگ خاک خورده ی من؟؟  حااااال خواننده های توهمی و الکی من؟؟

من تو عمرم یادم نمیاد اینقدر بی حال و حوصله بوده باشم!!

توی این یک ماه گذشته خیلی سرم شلوغ بود. انقدری که حس میکنم یک ساله ماه رمضونه :|

همون موقع امتحانا و درگیری های درسی من، اتفاقای زیادی داشتیم. 25 خرداد مراسم عقد خواهرشوهر کوچیکه برگزار شد. از دو روز قبلش درگیر کارای مراسم بودیم. همینطور روزای بعدش سرگرم جمع کردن اون ریخت و پاش بودیم.

امتحانام همچین تعریفی نداشت. یه درس سخت رو که از اول ترم نخونده بودم و همه اش تصور میکردم که حذفش خواهم کرد، خر شدم رفتم امتحانشو دادم و با نمره 9.75 افتادم :| و یک درس دیگه که به ظاهر خیلی آسون بود رو 10 شدم و الی 18 شد :| یعنی نمیدونم یا من خنگ بودم، یا الی خیلی خرخونی کرده بود، یایِ درست تر این که من احمق همه درس رو نگه داشتم واسه چند ساعت آخر روز قبل امتحان :| مدیونید اگه بهم فحش بدین. معدل این ترمم به نسبت بهتر از ترمای قبل بود ولی تعجبم از این بود که فقط ده صدم رو معدل کلّم تاثیر گذاشت

روز 30 خرداد هم تو خونه ی ما گودبای پارتی (!!!) (خوب نمیدونم اسمش چی بود!!!) بود که فامیلا و دوستا اومدن برای فرستادنمون به مکه. بعد از ظهرش قرار بود همسایه های مادرشوهر بیان برای دیدن خونه ی عروس و دادن کادو و غیره. و از بخت خوووووبِ من به جز 2 نفر از اون 20 نفر خاله باجی کسی نیومد :)) واااای اصلاً از خوشی داشتم میترکیدم. و چه قدر مادرشوهر ناراحت بود که این همه تدارک دیده و هیچکدومشون نیومدن!! من همیشه از روز اول غصه ی اینو میخوردم که این خاله زنکا میان جهاز ببینن و کلی فضولی کنن تو کمد و کشوهای من بعد برن تا مدتها بشم سوژه ی غیبتاشون. ولی خداروشکر که برنامه ها یه جوری شد که کسی از این کارا نکرد. شدیداً ایمان آوردم به این موضوع که من که تا حالا این کارارو نکردم خدا هم نمیذاره این برنامه ها واسم پیش بیاد. الان که دوباره به این موضوع فکر میکنم دلم میخواد برم محــــکم خدارو بغل کنم

31 خرداد هم صبح ساعت 10:30 راه افتادیم سمت فرودگاه. کلی از دوستامون زحمت کشیده بودن اومده بودن بدرقه. فامیلای علی هیچ کدوم از اونایی که واسه بدرقه و استقبال مصطفی (برادر شوهرم) اومده بودن واسه ما نیومدن. خداروشکر بازم

من چون مانتوی بلند نداشتم و احساس کردم با چادر راحت تر خواهم بود، واسه چادرم کش دوخته بودم و روسریمو با گیره کنار سرم بسته بودم. هرکی منو میدید ابراز خوشحالی میکرد و میگفت چه ققققدر بهت میاد چادر. و من هم نگران از اینکه بعداً گیر بدن به اینکه چادر سرت کن و این حرفا. وایستاده بودیم جلوی سالن. فکر کنم یک ساعت و نیمی وایستاده بودیم دیدم ای بابا چرا خبری نیس پس. نه کاروانمونو صدا میکنن، نه کسی میاد میره اصلن. رفتیم پرسیدیم که کاروانمون کجاس؟ گفتن واااای الان میاین؟؟ کاروانتون خیلی وقته تو سالنه. ما دقیقا به حالت میگ میگ خداحافظی و روبوسی کردیم رفتیم تو سالن. ولی خوبی دیر کردنمون این بود که زیاد تو سالن معطل نشدیم.

خلاصه ساعت 2:30 پرواز کردیم به سمت مدینه. شب اول بعد از شام با کاروان رفتیم مسجد النبی. که بیشتر برای معرفی مکان ها و درهای ورودی خروجی و قبرستان بقیع بود. خیلی هوا گرم بود و آروم راه رفتنِ آخوندِ کاروان ( که البته حق داشت، خیلی ها پیر بودن و نمیتونستن تند راه برن) کلافه مون کرده بود. البته خیلی های دیگه هم مثل ما خسته شده بودن و کلافه شده بودیم. و جالب اینکه این آقای آخوند کاروان همه جا مارو از دورترین مسیر ممکن میبرد :)) عاشق پیاده روی بود ایشون ^___^ بعد همه رفتن داخل مسجد برای نماز و زیارت.. منم سه چهار روز اول به خاطر عذر شرعی مجبور بودم بیرون بشینم :(

پنج روزی که اونجا بودیم روزا به خاطر گرمای زیاد توی هتل میموندیم و میخوابیدیم. یک بار با علی شب رفتیم حیاط حرم نشستیم تا اذان صبح. قرآن خوندیم، دعا خوندیم، نماز خوندیم ، یکی یکی یاد هم مینداختیم که فلانی رو هم دعا کن، اینم التماس دعا کرده، عکس انداختیم تا اذان صبح شد. نماز رو خوندیم و برگشتیم هتل. یک روز هم صبح با کاروان رفتیم زیارت قبرستان بقیع که البته خانوم ها اجازه ندارن برن داخل. یه کم پایین تر از در قبرستان، یه جایی بود که دیواراش کوتاه تر بود و از بین نرده ها میشد داخل رو دید. یادم نمیاد تا این سن برای شهادت چهار امامی که اونجا بودن گریه کرده باشم، ولی اونجا حال عجیبی داشت. خیلی غریبانه بود.. خیلی دلم گرفت.. برای اولاد پیغمبر.. همین الان که یادم افتاد گریه ام گرفت باز.. فقط برای ظهور منجی عالم دعا کردم. دعا کردم یه روزی بشه برای اماما مقبره درست کنن، مثل قبل. دعا کردم یه روزی بشه اونجا با صدای بلند با امامامون دردٍدل کنیم، زیارتنامه بخونیم، دعا کنیم.. آدم تا از نزدیک نبینه نمیتونه درک کنه که بقیه برای چی گریه میکنن. همیشه فکر میکردم اماما که گریه نمیخوان. جاشون بهشته. این همه زائر دارن.. فکر میکردم همه ی اماما مثل امام رضا گنبد طلا دارن. زائر دارن. نذر میگن براشون.. اونجا خرابه بود :(((

با کاروانمون به محل جنگ های خندق و احد رفتیم. از دیدن کارای وهابی ها بدنمون به لرزه می افتاد. محل جنگ خندق، 7 مسجد داشت. دو تا از اون ها که اسم هاشون مسجد حضرت زهرا (س) و مسجد علی بن ابی طالب(ع) بودند به تازگی تخریب شدن. به قدری تازه که سال 77 که ما رفته بودیم مکه، هنوز بودن و الان به جای اون مسجدا درخت بود و خاک و نرده هایی که نمیذاشتن جلو بری. به جاش مسجد ابوبکر رو توسعه دادن و بازسازی کردن... محل جنگ احد که یاران پیامبر و حمزه عموی پیامبر توی قبرستانی دفن بودن، اجازه ی توقف و دعا خواندن نداشتیم.. مامورهای محل گفتن خرافاتی هستیم. گفتن فقط محمد و آل محمد... ولی نمیدونم آل محمد از نظر اونا یعنی کی؟ یعنی دخترش که حتی معلوم نیست کجا دفنه؟ یا فرزندان و نوه هاش که یه سایه و درخت بالای قبرشون نبود؟ :(

اما سوالی که اونجا وااااقعاً ذهن من و علی رو مشغول کرده بود این بود که خوب حالا چی کار کنیم؟ حوصله مون سر رفت :| دعاها و عبادتامون خیلی زود تموم شد! هرچی دنبال پاساژ و اینا میگشتیم چیزی پیدا نکردیم! ما نه میتونستیم چیزی بخریم، نه میتونستیم درک کنیم اینایی که ده تا ده تا با کیسه های بزرگ از این پاساژای آبکی دارن میان بیرون دقیقاً چی خریدن؟؟! ما فقط یه پیرهن واسه علی و یه جفت کفش برای من تونستیم بخریم. کفش رو هم فقط به خاطر اینکه کفشم خیــــــلی اذیت میکرد خریدیم. فقط به فکر شکم بودیم، تا تونستیم میوه و خوراکی و این چیزا خریدیم خوردیم

پنجشنبه بعد از ظهر راهی مکه شدیم. با لباس احرام و تر و تمیز رفتیم مسجد شجره. احرام بستیم و راه افتادیم سمت مکه. چی بگم از سختی راه؟؟؟ از شانس بد ما، از 4 اتوبوس، اتوبوس ما کولرش خراب شد. اتوبوس های جدید هم که حداقل یه پنجره هم ندارن. تو اون گرما نه کولر، نه پنجره، گرمای موتور هم وارد ماشین میشد.. تا یه جایی تحمل کردیم ولی دیگه بعضیا حالشون بد شده بود و اتوبوس دقیقاً وسط راه نگه داشت. بیشتر از یک ساعت منتظر تعمیرکار شدیم و بالاخره راه افتادیم. نیم ساعت نگذشته بود که باز هم هوای داخل اتوبوس گرم شد. ولی دیگه چاره نداشتیم. تحمل کردیم تا برسیم به مکه و از اتوبوس فرار کنیم. ولی همون پیاده شدن از اتوبوس توی تاریکی کویر، قسمت هرکسی نمیشه. شنیده بودم که قدیما با استفاده از کهکشان راه شیری مسیر یابی میکردن و به سمت مکه میرفتن، اما دیدنش یه صفای دیگه ای داشت. ما دقیقاً زیر کهکشان راه شیری وایستاده بودیم و محو ستاره ها بودیم.

ساعت 3 صبح جمعه رسیدیم مکه. فقط برای یه دستشویی و وضو گرفتن وقت داشتیم. بعد از اون رفتیم مسجدالحرام واسه انجام دادن اعمال. وقتی رسیدیم که اذان صبح گفتن. صبر کردیم تا نماز رو بخونیم. بالاخره بعد از یک ساعت وارد مسجدالحرام شدیم و با دیدن کعبه سجده کردیم. بی اختیار اشک میریختیم. خیلی حس خوبی بود.

از احرام و اعمالش میگذرم که به خاطر کند حرکت کردن کاروان و ناهمانگی، حسابی بهمون سخت گذشت. تا جایی که علی حتی شک داشت که 7 بار طواف کرده یا 6 یا 8 بار!! تا ساعت 10:30 هم اعمال طول کشید و حسابی خسته و گشنه بودیم. بعد از اینکه برگشتیم هتل خوابیدیم تا شب! از فردای اون روز ماه رمضون شروع شد. من سرما خوردم. فقط 3 روز تونستم روزه بگیرم. بعد از اینکه من بهتر شدم علی سرما خورد و فقط 4 روز تونست روزه بگیره! توی مکه هم خیلی بیکار نشستیم و خیلی خوابیدیم. از 10 روزی که اونجا بودیم فکر کنم فقط 5 یا 6 بار رفتیم حرم. معمولاً هم بعد از سحری میرفتیم تا وقتی که هوا کم کم داشت روشن میشد.

دوستای خوبی پیدا کردیم، همه ی همسفرامون آدمای خوب و پایه ای بودن که انتظارشون از این سفر زیارت خشک و خالی نبود! هم به فکر خرید بودن هم گردش هم خورد و خوراک هم بگو بخند. اکثراً هم گروهی و چند خانواده با هم اومده بودن. با یکی از خانواده ها بیشتر از بقیه صمیمی شدیم و با خانمی که جای مادرمه حسابی صمیمی شدم و امیدوارم رابطه مون قطع نشه :دی  این خانم یه برادرزاده ی فسقلی خیلی ناز داشت به اسم صدرا، 2 سال و نیمه بود با موهای طلایی و فرفری بلند، چشمای سبز، خیلی هم تپل و ناز بود. انقدر ناز داشت آخرش اجازه نداد حتی یه بوسش کنیم، هر چی اسنیکرز خرجش کردیم بازم بی فایده بود! دوست دیگه مون آقایی بود از یه کاروان دیگه که چند روز زودتر از ما رسیده بودن. یه آقایی که تنها اومده بود و فقط از دختر و همسرش برامون تعریف کرد، چه قدر امید به زندگی داد به من :)  چند روز که حسابی خسته بودم و اعصابم خرد بود، چون نمیدونستم از آینده ام چی میخوام، حرفای اون باعث شد که فکر کنم و بالاخره بفهمم تو زندگیم چی میخوام. الان هدفم نسبت به 3 ماه گذشته خیلی روشنتره. همین آقا بهترین رستورانا و مراکز خرید رو به ما معرفی کرد و بالاخره با راهنمایی هاش تونستیم یه کم خرید کنیم و تو خرید سوغاتی هم بهش کمک کنیم :)

تو دو هفته ای که اونجا بودیم واقعاً از گشنگی داشتیم تلف می شدیم! غذاها تمیز بودن ولی برنج هندی با بوی لجن، خورشتای عجیب غریب، کباب سفید، خورشت کرفس سیاه... واقعاً حسرت غذا داشتیم. هتل مدینه واقعاً افتضاح بود، مخصوصاً غذاهاش. یادمه از مدینه که میرفتیم مکه تو ماشین شام بهمون ناگت دادن، انقدر ذوق زده شدم که از غذام عکس گرفتم و احساس کردم الان تو مسابقه سوروایورم :)) (survivor مسابقه ایه که از ترکیه پخش میشه، دو گروه رو میفرستن به جزیره با کمترین امکانات و مسابقات بینشون انجام میشه، جایزه شونم حموم و تفریح و غذاست )

یکشنبه شب 15 تیر، هتل رو تحویل دادیم و چند ساعت بیکار بودیم تا حرکت به سمت جدّه برای برگشت، رفتیم به برج فهد که اونجارم دیده باشیم. داخل این برج واقعاً به درد نخور بود. مغازه هاش مثل سوغاتی فروشای مشهد بودن که عطر و سجاده و اینا میفروشن. غرفه های زیادی هم داشت. درست مثل پاساژ تیراژه بی سرو ته و شلوغ پلوغ بود. اما بیرونش خیلی اعیانی تر از این حرفا بود. راجع به این برج هم حرف زیاده ولی تو این پست دیگه جاش نیست. فقط یه چیزایی رو میگم. اول اینکه از 20 کیلومتر مونده به شهر مکه که همه جا تاریک بود از پشت کوه ها، نور سفیدی رو دیدم که شبیه موشک بود. حدس زدم که شاید همون برج معروفه، نزدیک که شدیم مطمئن شدم خودش بوده. خیلی بلند نبود فقط چون روی بلندی درست شده بود و عرض زیادی داشت بزرگ دیده میشد، مخصوصاً ساعتی که نوک برج بود، به خاطر رنگ و چراغها و عددها و عقربه های بزرگش، برج رو بزرگتر و خوفناکتر از چیزی که واقعاً بود نشون میداد. یه چیز بدی هم که داشت این بود که موقع طواف و زیارت، مخصوصاً وقتی که داشتیم اعمال رو انجام میدادیم و تازه وارد محوطه ی حرم شده بودیم و نسبت به همه چیز کنجکاو بودیم،این برج حواسمون رو پرت میکرد. انقدر نزدیک به کعبه بود که وقتی سرتو بالا میاوردی که به کعبه نگاه کنی ناخودآگاه چشمت به برج می افتاد. هم اینکه زیر ساعت برج روی ال ای دی ها دعاهایی مینوشتن که هر چند ثانیه عوض میشد و آدم رو وسوسه میکرد که اون دعاها رو بخونه و ظاهراً ثوابی نسیبش بشه، غافل از اینکه داره نماد شیطان رو نگاه میکنه. بگذریم وارد بحث نمیشم. همینقدر بگم که حتی مردم ترکیه هم که با ما صحبت میکردن از بدی های این برج و نقشه هایی که پشتشه صحبت میکردن. یعنی واقعاً انرژی منفی اون رو همه حس میکردن، بی سواد و با سواد، پیر و جوون، ایرانی و غیر ایرانی.

خلاصه راه افتادیم سمت جدّه و خیلی هم توی فرودگاه معطل نشدیم، ساعت 8:30 به وقت عربستان پرواز کردیم و ساعت 1 به وقت ایران رسیدیم تبریز. وقتی رسیدیم همه خوشحال بودیم که از اون کشور بسته و ضد شیعه اومدیم بیرون. اینجا برای اولین بار آزادی رو حس کردم!

بقیه مطلب و احتمالاً چندتا عکس بمونه برای پست بعد.